CEVAP
Bu şekilde söyleyenler İbni Sebecilerdir. Onlara saygınlık edilmez.
Ilkin âyet-i kerimenin, sonrasında hadis-i şerifin İslam âlimleri tarafınca iyi mi açıklandığına bakalım:
Adam öldürmek, zina etmek ve şarap içmek, birer büyük günahtır, fakat günaha kâfirlik denmez. Zira Ehl-i sünnet itikadında, amel imandan bir parça değildir, şu demek oluyor ki günah işleyene kâfir denmez. Bir hadis-i şerif:
(Cebrail aleyhisselam, “Tanrı’a şirk koşmadan ölen Cennete girecektir” dedi. Ben “hırsızlık yapsa, zina etse de mi?” dedim “Evet” dedi. Üç kere sormuş oldum, gene “Evet şarap içse de” dedi.) [Buhârî, Müslim, Tirmizî, İhya]
Ebü-d-derda hazretleri, (Ya Resulallah, zina ve hırsızlık eden de, şefaate kavuşacak mıdır?) diye sual edince, sonucunda, (Evet, zina ve hırsızlık edene de şefaat edeceğim) buyurdu. İmanla ölen hepimiz, er geç Cennete girer. (İhya)
Bir Müslümanı, sırf Müslüman olduğundan öldürmek küfürdür. Yoksa alacak davası yüzünden yada parasını almak benzer biçimde dünyalık başka bir sebeple öldürmek sövgü olmaz. Hiçbir günah sövgü şu demek oluyor ki kâfirlik değildir. Müslüman olduğundan bile öldürülse, pişman olunca, gene Tanrı tüm günahları affeder. En azılı kâfiri bile affeder, hattâ tüm günahlarını sevaba çevirir. Kâfirliği de, şirki de affeder, yeter ki tevbe ederek ölsün. Tevbe edince, anadan doğduğu günkü benzer biçimde temiz Müslüman olur. (Şirki affetmez) demek, (Kâfir olarak müşrik olarak öleni affetmez) anlamına gelir. Kısaca kâfirler âhirette affa uğramayacaktır. (Feraid)
(Bizlere tabanca çeken bizlerden değildir) demek, (Müslümana Müslüman olduğundan tabanca çekip, onu öldürmek sövgü olur. Fakat başka bir sebeple Müslümanla dövüşmek, savaşmak sövgü değildir. Eshab-ı kiram içinde savaşlar ve Timur Han’ın, kendisi benzer biçimde Müslüman sultanlarla savaşması böyledir. İki tarafa da kâfir denmez. Zira Hucurat sûresinin, (Müminlerden iki fırka birbiriyle savaşırsa, aralarını bulun) mealindeki 9. âyet-i kerimede, savaşan iki tarafa da mümin denmekte ve devamındaki, (Müminler, elbet kardeştir. Kardeşlerinizin arasını bulun!) mealindeki onuncu âyeti, her iki tarafın mümin olduklarını açıkça bildirmektedir. Nisa sûresinin, (Tanrı, şirki elbet affetmez, şirkten [imansızlıktan] başka günahlardan dilediklerini affeder) malindeki 48. âyeti hangi günah olursa olsun, sövgü olmadığını, affedilebileceğini göstermektedir Bir başka âyet-i kerime meali:
(De ki, ey oldukca günah işleyerek haddi aşan kullarım, Tanrı’ın rahmetinden [bizi affetmez diye] ümidinizi kesmeyin! Zira Tanrı, tüm günahları asla şüphesiz affeder. Elbet O, sonsuz mağfiret ve nihayetsiz acıma sahibidir.) [Zümer 53]
İki Müslümanın savaşması elbet oldukca fena bir şey ki, Resulullah efendimiz, Müslümanların birbirleriyle savaşmaması için yakarış etmiştir. Bir hadis-i şerif:
(Rabbimden, ümmetimin umumi bir kıtlıkla ve suda boğularak helâk olmamasını diledim, kabul etti. Ümmetimin birbirleriyle savaşmamalarını da talep ettim, fakat bunu kabul etmedi.) [Müslim]
Görüldüğü benzer biçimde Müslümanların birbirleriyle savaşmaları Allahü teâlânın bir takdiri olup, değişik ictihaddan meydana gelen bir husustur. Değişik ictihad günah değildir. (Redd-i Revafıd)